Βαγγέλης Ιντζίδης: Απαγκίστρωση από την επαναδιαπραγμάτευση

Ο Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω στο βιβλίο του με τίτλο Η Πεμπτουσία του Ιψενισμού, προκειμένου να κάνει ευρύτερα κατανοητό το έργο του θεατρικού συγγραφέα Ίψεν, χρησιμοποιεί το ακόλουθο παράδειγμα:

Ας φαντασθούμε -μας λέει- μια κοινότητα 1.000 ανθρώπων. Από αυτούς οι 700 είναι υπέρ του γάμου και παντρεύονται. Οι 299 δεν θέλουν να παντρευτούν, αλλά παντρεύονται. Ο ένας δεν θέλει να παντρευτεί και δεν παντρεύεται. Έως εδώ καλά και για τους 700 και για τον ένα. Οι 299, όμως, και επειδή βρίσκονται σε δυσαρμονία με τον εαυτό τους, βιώνουν την ενοχή. Την ενοχή τους αυτή οι 299 την προβάλλουν πάνω στους 700 γιατί έχουν τη φαντασίωση πως λόγω της υποκριτικής τους στάσης οι 700 θα τους καταλάβουν και θα επιτεθούν εναντίον τους. Οπότε οι 299 τι κάνουν; Μα, παράγουν την ιδεολογία υπέρ του γάμου. Στη συνέχεια φανατίζουν με αυτή την ιδεολογία τούς 700 και τους πείθουν ότι πρέπει να τιμωρήσουν τον ένα. Κι έτσι οι 299 βάζουν -και εμμέσως νομιμοποιούν- τους 700 να σφάξουν τον έναν. Είναι, δηλαδή, ηθικοί αυτουργοί σε μια δολοφονία.

 

Αυτό ακριβώς είναι και η Δημοκρατική Αριστερά, ως πολιτική συλλογικότητα. Είναι οι 299, οι οποίοι, αφού πρώτα παράγουν μια απίστευτη ρητορική περί αισθητικών εικόνων για τη χώρα, στην αντιαισθητικότητα των οποίων έχουν συμβάλει τα μάλα, ως πασοκοποιημένη και καιροσκοπική πολιτική συλλογικότητα, επιχειρούν τώρα να στρέψουν τους 700 εναντίον του ενός και καλούν τον ελληνικό λαό να δολοφονήσει τον κάθε έναν και την κάθε μια, που δεν αντέχει να είναι ο υλοποιητής της αυτοκτονίας του/της.

Συγκεκριμένα, οι νεομεταξικοί νοικοκυραίοι, ελπίζοντας πως ο Κύκλωπας του Κτηνώδους Πλούτου θα τους κάνει τη χάρη ή να τους φάει τελευταίους ή να τους, διασώσει αν και εφόσον του προσφέρουν κάθε δυνατή εκδούλευση ψυχρού εκτελεστή κατά ανθρώπινων ζωών, επιδίδονται μετά μανίας και μένους κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (προκειμένου να διασώσουν το σπιτάκι τους, το μικροαστικό σαλονάκι τους και την αδιάφορη από την άποψη της αιωνιότητας καριερίτσα του εαυτού τους και των παιδιών τους). Και τι κάνουν; Ιδού:

Βαγγέλης Ιντζίδης Είναι το σχολείο παρελθόν;

Συχνά η κριτική προσέγγιση της εκπαίδευσης επικεντρώνεται στη σχέση της ευματάβλητης – σχεδόν φασματικής - μη σταθερής  κοινωνικο-οικονομικής πραγματικότητας με το σχολικό πρόγραμμα σπουδών, το περιεχόμενο των μαθημάτων και την τυπολογία/μεθοδολογία της αξιολόγησης.

Οι θετικές και αρνητικές (αντι)δράσεις στις σύγχρονες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις φαίνεται να συγκλίνουν στο εξής: οι εμπλεκόμενοι (είτε συγκρουσιακά είτε συναινετικά) προκρίνουν ένα σχολείο που παραμένει ο αναγκαίος και ικανός θεσμός κοινωνικοποίησης. Οι διαφωνίες αφορούν το σκοπό του σχολείου. Αν αυτό οφείλει να προετοιμάσει τους μαθητές/τριες να προσαρμοστούν στις ασταθείς κοινωνικές πραγματικότητες ή να αντισταθούν στις πολιτικές δυνάμεις που επιτάσσουν την αναγωγή αυτής της αστάθειας σε αξία.

Σε αυτή την απόδοση αξίας, μάλιστα, αποβλέπουν μια σειρά από νέες λέξεις και ορισμoύς που αλλάζουν διαρκώς. Πριν καλά - καλά εμπεδώσουμε μια προσέγγιση στην εννοιολόγηση, λόγου χάρη, της εκπαιδευτικής καινοτομίας εισάγεται ένας άλλος όρος εκείνος της εκπαιδευτικής δημιουργικότητας. Πριν ολοκληρωθεί η συζήτηση για τις δεξιότητες κλειδιά, εισάγεται ο όρος της ικανότητας που άλλοτε συνδέεται με την επάρκεια [competence],  άλλοτε με τα επαγγελματικά προσόντα [qualification] και άλλοτε με  το μαθησιακό αποτέλεσμα [learning outcome].