Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Βαγγέλης Ιντζίδης: Απαγκίστρωση από την επαναδιαπραγμάτευση

Ο Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω στο βιβλίο του με τίτλο Η Πεμπτουσία του Ιψενισμού, προκειμένου να κάνει ευρύτερα κατανοητό το έργο του θεατρικού συγγραφέα Ίψεν, χρησιμοποιεί το ακόλουθο παράδειγμα:

Ας φαντασθούμε -μας λέει- μια κοινότητα 1.000 ανθρώπων. Από αυτούς οι 700 είναι υπέρ του γάμου και παντρεύονται. Οι 299 δεν θέλουν να παντρευτούν, αλλά παντρεύονται. Ο ένας δεν θέλει να παντρευτεί και δεν παντρεύεται. Έως εδώ καλά και για τους 700 και για τον ένα. Οι 299, όμως, και επειδή βρίσκονται σε δυσαρμονία με τον εαυτό τους, βιώνουν την ενοχή. Την ενοχή τους αυτή οι 299 την προβάλλουν πάνω στους 700 γιατί έχουν τη φαντασίωση πως λόγω της υποκριτικής τους στάσης οι 700 θα τους καταλάβουν και θα επιτεθούν εναντίον τους. Οπότε οι 299 τι κάνουν; Μα, παράγουν την ιδεολογία υπέρ του γάμου. Στη συνέχεια φανατίζουν με αυτή την ιδεολογία τούς 700 και τους πείθουν ότι πρέπει να τιμωρήσουν τον ένα. Κι έτσι οι 299 βάζουν -και εμμέσως νομιμοποιούν- τους 700 να σφάξουν τον έναν. Είναι, δηλαδή, ηθικοί αυτουργοί σε μια δολοφονία.
 
Αυτό ακριβώς είναι και η Δημοκρατική Αριστερά, ως πολιτική συλλογικότητα. Είναι οι 299, οι οποίοι, αφού πρώτα παράγουν μια απίστευτη ρητορική περί αισθητικών εικόνων για τη χώρα, στην αντιαισθητικότητα των οποίων έχουν συμβάλει τα μάλα, ως πασοκοποιημένη και καιροσκοπική πολιτική συλλογικότητα, επιχειρούν τώρα να στρέψουν τους 700 εναντίον του ενός και καλούν τον ελληνικό λαό να δολοφονήσει τον κάθε έναν και την κάθε μια, που δεν αντέχει να είναι ο υλοποιητής της αυτοκτονίας του/της.

Συγκεκριμένα, οι νεομεταξικοί νοικοκυραίοι, ελπίζοντας πως ο Κύκλωπας του Κτηνώδους Πλούτου θα τους κάνει τη χάρη ή να τους φάει τελευταίους ή να τους, διασώσει αν και εφόσον του προσφέρουν κάθε δυνατή εκδούλευση ψυχρού εκτελεστή κατά ανθρώπινων ζωών, επιδίδονται μετά μανίας και μένους κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (προκειμένου να διασώσουν το σπιτάκι τους, το μικροαστικό σαλονάκι τους και την αδιάφορη από την άποψη της αιωνιότητας καριερίτσα του εαυτού τους και των παιδιών τους). Και τι κάνουν; Ιδού:


1. Αντί να αντιπαλεύουν τα παιχνίδια του ΚΚΕ στη "Χαλυβουργική", που είχαν ως μόνη αξία το ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αρχή κάθε ολοκληρωτισμού, και αντί να καταγγέλλουν τη δυνατότητα κάθε εργοδότη να φεύγει όποτε θέλει από την Ελλάδα... αφού έχει πρώτα επωφεληθεί έμμεσα και άμεσα από το ελληνικό Δημόσιο δίχως την παραμικρή ρήτρα για την παραμονή της επιχείρησης στη χώρα, η Δημοκρατική Αριστερά, αδιαφορώντας για τους χιλιάδες ανέργους που αφήνει πίσω της η κίνηση της εργοδοσίας και δηλώνοντας δημόσια τη λύπη της για την αντιαισθητικότητα των εικόνων που ζήσαμε με την επίθεση των ΜΑΤ στη "Χαλυβουργική", γίνεται ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κρατώντας την υποκριτική πολιτική κάθε ηθικού αυτουργού, των δήθεν ίσων αποστάσεων. Αυτές οι ίσες αποστάσεις είναι που διαμορφώνουν και το προφίλ του παρανοϊκού Γιάννη Γαβριήλη Μπόργκμαν και που τον οδηγούν στον θάνατο πάνω στο παγωμένο χιόνι... Αυτοί οι 299 είναι η ΔΗΜ.ΑΡ., αλλά και το ξύπνημα των νεκρών στο τελευταίο έργο του Ίψεν.

Προφανώς τα μέλη της ΔΗΜ.ΑΡ. αγανακτούν όταν βλέπουν πεινασμένους και άνεργους στις πόρτες τους και στις εικόνες της τηλεόρασής τους που κοσμούν το σπίτι τους και μπροστά στη θέα των πτωμάτων της κρίσης βλέπουν μόνον τη φρίκη της εικόνας ενώ είναι επιλεκτικά τυφλοί στη φρίκη της πραγματικότητας.

2. Με τις πολιτικές τους επιλογές (λ.χ. άλλα λένε επισήμως για το χαράτσι της ΔΕΗ στα ακίνητα και άλλα βάζουν τους βουλευτές τους να δηλώνουν στα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια), τα στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ. αποδέχονται πλήρως την πασοκοποίησή τους και μάλιστα με όλους εκείνους που συνέβαλαν στη διάλυση του κράτους (όπως διακήρυττε λίγους μήνες πριν τις εκλογές η ΔΗΜ.ΑΡ.).

Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι κάθε ανθρώπου με συναίσθηση λογοδοσίας στην ψυχή του είναι πως η ΔΗΜΑΡ στο όνομα της ευθύνης κατασκεύασε το ιδεολόγημα σύμφωνα με το οποίο η αλληλοδανειοδότηση πτωχευμένων τραπεζών με παράλληλη κρατική στήριξη προς αυτές, το κράτος δανείζεται γι' αυτές, και οι πολίτες, εμείς, αποπληρώνουμε, αποτελεί τη νομιμότητα. Κάτι τέτοιο στις ΗΠΑ της διακυβέρνησης Ομπάμα συνιστά μέγιστο έγκλημα και τιμωρείται αυστηρότατα. Στη μεταπρατική ρητορική των μετρίων αναγορεύεται σε σιωπή. Δηλαδή δεν υπάρχει.

Αυτό που είναι καπιταλιστική ανευθυνότητα και αποτελεί αδίκημα αθέμιτου ανταγωνισμού αποτελεί αριστερή ευθύνη με τη στρατηγική της αποσιώπησης, τη στιγμή μάλιστα που το πρακτορείο ειδήσεων Reuters μάς έχει ήδη κάνει ρεζίλι στον κόσμο (μιας και η ΔΗΜ.ΑΡ. κόπτεται για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό).

3. Η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν έλεγε δίκαιη κατανομή της λιτότητας και όχι οριζόντιες περικοπές; Τώρα λέει οριζόντια μείωση όλων των εξάπαξ για τέταρτη φορά (ενώ κατηγορούσε για τις τρεις προηγούμενες την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ). Αυτή η ηχηρή υποκρισία της δεν την πτοεί διόλου, στο όνομα μάλιστα της δημοκρατίας και της Αριστεράς. Ενώ αντιθέτως, ένας δεξιός, ο κ. Νικολόπουλος, αισθάνεται πως πρέπει να παραιτηθεί προκειμένου να τον πουν ψεύτη. Αυτός και μόνο για τη συγκεκριμένη περίπτωση θα έπρεπε τουλάχιστον να χαρακτηριστεί από όλους μας υπεύθυνος.

Αλλά αυτούς τους συμπολίτες μας (με τους οποίους και εγώ έχω πολιτικές διαφωνίες) η ΔΗΜ.ΑΡ. προτιμά να τους αποκαλεί εθνικιστές και, υπό το πρόταγμα να σωθεί η χώρα, σκοτώνει τον λαό για να σωθεί το έθνος. Επομένως η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι αυτό που κατηγορεί τους άλλους. Μια ανεύθυνη εθνικιστική Αριστερά (;)!

Αυτά είναι μόνον δείγματα τελευταίας εσοδείας. Και γύρω από αυτά -ουκ ολίγα και εξίσου αντιφατικά και προβληματικά- έχω να προσάψω στον ΣΥΡΙΖΑ... Σύμφωνα με τον οποίο μπορούμε να βγούμε από το ευρώ ενώ η κοινωνική ανισότητα του καπιταλιστικού συστήματος θα μπορεί να είναι σε ισχύ. Πάλι δηλαδή την έξοδο από την Ευρωζώνη να την πληρώσει ο μισθωτός και ο συνταξιούχος - αφού δεν φροντίζει για την πολιτική ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα... Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει παιχνίδι με τη δυστυχία -παιχνίδι, όμως- εκεί που η ΔΗΜ.ΑΡ. κάνει καριέρα!

Τόσο οι ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜ.ΑΡ. όσο και το ΚΚΕ αποτελούν τους 299. Ενώ τα λαϊκά στρώματα που είναι εγκλωβισμένα στη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τη Χρυσή Αυγή είναι οι 700. Όσοι τολμήσουμε να διαφοροποιηθούμε από τη λογική του απανθρωπισμού, σύμφωνα με την οποία κανένας σκοπός δεν αγιάζει κανένα μέσο, ανήκουμε στον ένα.... σε εκείνο το νέο αναδυόμενο πολιτικό υποκείμενο που θα διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο του, αντιμέτωπο με τις δυνάμεις που θα εμφανιστούν στο προσκήνιο των κοινωνιών του ελέγχου προς τις οποίες τείνουμε.

Λησμονούν επίσης τα μέλη της ΔΗΜ.ΑΡ. πως τα υψηλά ποσοστά δημοτικότητας του κ. Κουβέλη δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσωρινή λειτουργία ενός αμυντικού μηχανισμού, σύμφωνα με τον οποία η αυταπάτη, το ψέμα δηλαδή,  ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, τους δίνει την προσεχώς διαψεύσιμη ανακούφιση φόβου. Όταν όμως το ηρεμιστικό δεν πιάσει, τότε πάλι από την αρχή τα ποσοστά.

Να θυμόμαστε πάντα πως η Αραβική Άνοιξη, αυτή που έδιωξε τον δικτάτορα της Τυνησίας, Μπεν Αλί, ξεκίνησε με την αυτοπυρπόληση ενός τριανταπεντάχρονου μανάβη, του Μπουαζίζι, ο οποίος κατέβαινε στις λαϊκές αγορές για το μεροκάματο πουλώντας λάχανα ενώ δεν διέθετε τη σχετική κρατική άδεια. Με την τέταρτη κατάσχεση της πραμάτειας του οδηγήθηκε στην αυτοπυρπόλησή του, δηλαδή στην πράξη που έμελλε αυτοχρήμα να γίνει και η πυρπόληση του παλαιού ολοκληρωτικού καθεστώτος.

Αποχωρώ μετά βδελυγμίας από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς επειδή τον αυτοπυρποληθέντα Μπουαζίζι θα τον καταδίωκε ανελέητα ως εκπρόσωπο της μη νομιμότητας και θα διέσωζε τον δικτάτορα στο όνομα της ευθύνης.

Αποχωρώ μετά βδελυγμίας από το κόμμα που υποσχέθηκε να είναι δημοκρατική Αριστερά και κατέληξε να μην είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Προβαίνω στην πράξη αυτή σε μια συγκυρία που θα ευνοούσε τον αυτάρεσκο αριβισμό μου. Τον απαρνούμαι στο όνομα της ανθρωπιάς μου και της λαϊκής καταγωγής. Πάω κόντρα σ' εμένα, γνωρίζοντας πως αυτό θα προκαλέσει την εκδικητική μήνιν εκείνων που αγάπησα και στήριξα σε κάθε κρίσιμη στιγμή τους.

Αλλά δεν κάνω πίσω. Είμαι εδώ. Και δεν πρόκειται να λυγίσω μπροστά στην απάνθρωπη κακία τους. Αλλά κι αν λυγίσω, θα λυγίσω φτύνοντάς τους στα μούτρα. Γιατί η ηθική ευθύνη για τον άνθρωπο -ο οποίος δεν είναι μέσο για τους σκοπούς των άεργων όλων των πολιτικών κομμάτων- προηγείται κάθε ελευθερίας, ακόμη και της ζωής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails