Γ. Βέλτσος. Η γραβάτα του Κακλαμάνη

Θα όφειλα άραγε να προσφύγω στον αρχαιοελληνικό όρο «τα παρωδά»- στα άσματα δηλαδή που εισάγουν στη σκηνή οι κλόουν της εποχής αφηγούμενοι τα γελοία, όταν οι ραψωδοί διακόπτουν την απαγγελία τους- προκειμένου να χαρακτηρίσω και εγώ τα καμώματα επί σκηνής των πολιτικών; Παίζουν με τις λέξεις προς ιδίαν τέρψιν, ως φαίνεται, και ασφαλώς προς ίδιον όφελος. (Ο Τσοχατζόπουλος, θύμα κλοπής!)
Στην ωδή του πολιτικού στοιχείου η παρωδία του πολιτικού λόγου συνεχίζει εξακολουθητικά τον χαβά της με διαπληκτισμούς στα κανάλια, ενώ θα έπρεπε να σωπαίνει. Αλλά ο εμπαιγμός είναι δική μας επιλογή: επί χρόνια τούς ακούμε και τους ψηφίζουμε. Δεν βρίσκω για αυτό άλλον λόγο από τον εθισμό ή έναν ηθολογικό τροπισμό όπου η νυχτερίδα βλέπει φωτεινή οθόνη και στουκάρει. Και αν υπάρχει φως στο τούνελ αυτού του πειραματικού εργαστηρίου που είναι η Ελλάδα, το φως είναι τα φώτα από το επόμενο τούνελ.

Γ.Βέλτσος. Μύκονος

 «Γεννήθηκα στη Μύκονο. Δεν γεννήθηκα εκεί. Γεννήθηκα για δεύτερη φορά το καλοκαίρι της χρονιάς που πέθανε η μητέρα μου. Βρέθηκα στη θέση της για πρώτη φορά, στη βεράντα του σπιτιού της, απέναντι από τη φοινικιά και τη δύση. Ευθυγραμμίστηκα, στην τελική ευθεία, προς δυσμάς. 
Γράφω για τη Μύκονο. Ξηλώνω και υφαίνω έναν ιστό από δημοσιευμένα και αδημοσίευτα γραπτά μου. Και δεν λογαριάζω τους μνηστήρες...